Ik ben in 1970 in Nederhemert geboren, heb daar een fijne jeugd gehad en woon daar nog steeds. Na mijn studie aan de Agrarische Hogeschool in Den Bosch ben ik gestart met een chrysanten teeltbedrijf wat inmiddels uitgegroeid is tot 3 produktie lokaties in de Bommelerwaard. Daarnaast heb ik een uit de hand gelopen hobby, de RegenboogRozen. Verder gelukkig getrouwd en vader van 3 kinderen.
Vorig jaar ben ik het skeeleren ingerold. Voor mij een bijzondere sport. Niet alleen vanwege de sport zelf, maar vooral hoe ik ermee in aanraking kwam. Op 15 juni 2013 verongelukte Gijs van Wijnen. Gijs was 9 maanden daarvoor getrouwd en zo bij ons in de familie erbij gekomen, dat was geweldig. Gijs hield altijd wel van sportieve uitdagingen en we hadden al 
wel vaker onze krachten met elkaar gemeten, in de winterdag 100 meter sprinten in de kas, in de zomer eens een paar kilometer zwemmen of tussendoor even een wedstrijdje opdrukken gewoon in de woonkamer, zo ging dat. Meestal verloor ik. Meestal, ik heb namelijk ook één keer gewonnen. Jaja. Met opdrukken. Ha ! Maar geskeelerd met Gijs had ik nog nooit.
Jammer genoeg zal ik dus nooit achter de echte nummer 150 skeeleren. Maar de uitdaging aangaan, nooit opgeven, volhouden, dat karakter kan ik nog wel uitbouwen. Voor het eerst het 25 kilometer rondje Bommelerwaard binnen het uur met de skeelergroep was een geweldige ervaring en een bijzonder gevoel. Ik had weleens amateuristisch geskeelerd, maar maximaal eens een keer zo’n 10 kilometer, in anderhalf uur of zo. Gewoon op het gemakkie. Nu is dat wel anders, soms tot wel pieksnelheden van 35 kilometer per uur op korte afstanden. Of gemiddeld zo’n 23-24 kilometer per uur, op een afstand van 100 kilometer. Voor mij is het skeeleren inmiddels een uitlaatklep : een uurtje flink ertegenaan is goed voor lichaam en geest. Het voelde in het begin alsof ik het nodig had om alles een plekje te kunnen gaan geven. Inmiddels heb ik geleerd dat het ook gewoon erg leuk is om in een groep te skeeleren. Geweldig om met deze groep uitdagingen aan te gaan en grote afstanden te skeeleren. En om naar de verhalen te luisteren. Dus toen er werd geroepen “zullen we van Parijs naar Nieuwaal skeeleren”, voelde ik meteen een “ja” opkomen. En dus : op naar Parijs.
